Μα πόσο γαμάτος ήταν ο ίσκιος του! Μεγάλος, δυναμικός, μπρατσαράς... Καμία σχέση με τον ίδιο δηλαδή. Εκείνος ήταν ένας συνηθισμένος τύπος με απαθές βλέμμα και μηδέν σεξ απίλ. Το τελευταίο καιρό μάλιστα είχε αρχίσει να χάνει τα μαλλιά του στη κορυφή του κεφαλιού και ένα μπιφτέκι σχηματιζόταν σιγά σιγά. Φυσικά στον ίσκιο του τα μαλλιά του έδειχναν πλούσια σαν χαίτη αλόγου.
Πως γινόταν αυτό δεν μπορούσε να εξηγήσει. Μήπως έφταιγε η γωνία που έπεφτε πάνω του ο ήλιος? Ή μήπως η αντηλιά έπαιζε με τα μάτια του? Όπως και να είχε, θαύμαζε τον ίσκιο του. Ο ίδιος μπορεί να μην είχε καθόλου αυτοπεποίθηση και καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό του, αλλά τον ίσκιο του τον θαύμαζε. Για την ακρίβεια ήθελε να γίνει ο ίσκιος του. Οι φίλοι του τον κορόιδευαν για αυτό. Του έλεγαν ''ρε συ, θα γίνεις σκιά του εαυτού σου!'' και γέλαγαν με τις ώρες.
Όμως ό,τι και να έκανε αυτός παρέμενε ο ίδιος μαγκούφης που ήταν και πριν. Ήταν ιδέα του ή μήπως ο ίσκιος του τον χλεύαζε κι από πάνω (από κάτω για την ακρίβεια)? Έτσι αποφάσισε να μισήσει τον ίσκιο του. Τον μίσησε με τέτοια ένταση που πρασίνισε λίγο στη μύτη και τα αυτιά. Παιδεύτηκε αλλά στο τέλος τα κατάφερε και ξεφορτώθηκε από πάνω του αυτό το μαύρο πράγμα που του έκλεβε το μότζο. Τότε έκατσε στο πρώτο παγκάκι που βρήκε, μαγκούφης και χωρίς ίσκιο (και πράσινος στη μύτη και τα αυτιά).
